นักวิจัยเกณฑ์นางแบบอาสาสมัคร 26 คน แต่ละคนถ่ายภาพ 3 ครั้ง: ในหน้ากากปกติ ปลอมตัวที่พยายามเปลี่ยนรูปลักษณ์ (เรียกว่าการหลบเลี่ยง) และปลอมตัวเป็นอาสาสมัครคนอื่น (เลียนแบบ)  อาสาสมัครมีอิสระที่จะปลอมตัวตามที่พวกเขาต้องการ การปลอมตัวนั้นรวมถึงการเปลี่ยนทรงผม สีผม การถอน/ปลูกผมบนใบหน้า และ/หรือการแต่งหน้าเพื่อเปลี่ยนรูปลักษณ์ภายนอก อย่างไรก็ตาม ไม่อนุญาตให้สวมหมวก ผ้าพันคอ และสิ่งของอื่น ๆ ที่ห้ามระบุในหนังสือเดินทาง จากนั้นผู้เข้าร่วมรายใหม่จะถูกขอให้ตัดสินใจเกี่ยวกับตัวตนของภาพเหล่านี้ การปลอมตัว ประสิทธิภาพการระบุใบหน้าลดลงประมาณ 30% อย่างไรก็ตาม ประเภทของการปลอมตัวมีความสำคัญ ผู้คนทำข้อผิดพลาดในการระบุตัวตนสำหรับกรณีการหลีกเลี่ยงมากกว่าการแอบอ้างบุคคลอื่น ประสิทธิภาพการระบุตัวตนไม่มีการปรับปรุงเมื่อผู้เข้าร่วมได้รับแจ้งว่าใบหน้าอาจปลอมตัว อย่างไรก็ตาม คนที่รู้จักนางแบบที่ถ่ายเป็นการส่วนตัวมักจะสามารถมองทะลุถึงการปลอมตัวได้ ดร. นอยส์เน้นย้ำว่า: “นางแบบของเราใช้การปลอมตัวง่ายๆ ราคาไม่แพง และไม่มีช่างแต่งหน้าเข้ามาเกี่ยวข้อง ถ้าคนต้องการก็เปลี่ยนรูปลักษณ์ได้ง่ายมาก” รูปภาพที่เรียงต่อกันจะสร้างฐานข้อมูลชื่อ FAÇADE ฐานข้อมูลนี้สามารถใช้ได้ทั้งโดยนักวิจัยทางวิชาการและผู้ที่ทำงานเกี่ยวกับซอฟต์แวร์ความปลอดภัย “แม้แต่การปลอมตัวธรรมดาก็ลดความแม่นยำในการจดจำใบหน้าของมนุษย์ ต่อไป เราจะทดสอบว่าอัลกอริธึมการจดจำใบหน้าของคอมพิวเตอร์ทำงานอย่างไรในงานเดียวกัน” ดร. นอยส์กล่าว