ล้างมือบ่อย ๆ และปิดปากและจมูกเมื่อไอและจาม ลดการแพร่เชื้อ การฉีดวัคซีนประจำปีสามารถช่วยป้องกันไข้หวัดใหญ่ได้ ไวรัสไข้หวัดใหญ่ โดยเฉพาะ IAV มีการพัฒนาอย่างรวดเร็ว ดังนั้นวัคซีนไข้หวัดใหญ่จึงได้รับการปรับปรุงอย่างสม่ำเสมอเพื่อให้ตรงกับสายพันธุ์ไข้หวัดใหญ่ที่มีการหมุนเวียน วัคซีนให้การป้องกัน IAV ชนิดย่อยH1N1และH3N2และหนึ่งหรือสองชนิดย่อยของ IBV การวินิจฉัยการติดเชื้อ ไข้หวัดใหญ่ ด้วยวิธีทางห้องปฏิบัติการ เช่น การทดสอบ แอนติบอดีหรือแอนติเจนและปฏิกิริยาลูกโซ่โพลีเมอเรส ( PCR ) เพื่อระบุกรดนิวคลีอิกของไวรัส โรคนี้สามารถรักษาได้ด้วยมาตรการประคับประคอง และในกรณีที่รุนแรง การรักษาด้วยยาต้านไวรัส เช่นโอเซลทามิเวียร์. ในบุคคลที่มีสุขภาพดี ไข้หวัดใหญ่มักหายได้เองและแทบไม่ถึงแก่ชีวิต แต่อาจถึงตายได้ในกลุ่มที่มีความเสี่ยงสูง ในปีปกติ 5–15% ของประชากรติดเชื้อไข้หวัดใหญ่ มีผู้ป่วยรุนแรง 3–5 ล้านรายต่อปี โดยมีผู้เสียชีวิตจากระบบทางเดินหายใจมากถึง 650,000 รายทั่วโลกในแต่ละปี การเสียชีวิตมักเกิดในกลุ่มที่มีความเสี่ยงสูง ได้แก่ เด็กเล็ก ผู้สูงอายุ และผู้ที่มีโรคประจำตัวเรื้อรัง ในเขตอบอุ่นของโลก จำนวนผู้ป่วยไข้หวัดใหญ่จะสูงสุดในช่วงฤดูหนาว ในขณะที่ไข้หวัดใหญ่ในเขตร้อนสามารถเกิดขึ้นได้ตลอดทั้งปี นับตั้งแต่ช่วงปลายทศวรรษที่ 1800 เป็นต้นมา การระบาดครั้งใหญ่ของไข้หวัดใหญ่สายพันธุ์ใหม่ซึ่งแพร่กระจายไปทั่วโลกเรียกว่า การระบาดใหญ่ ได้เกิดขึ้นทุกๆ 10-50 ปี การระบาดของไข้หวัดใหญ่ห้าครั้งเกิดขึ้นตั้งแต่ปี พ.ศ. 2443: ไข้หวัดใหญ่สเปนในปี พ.ศ. 2461-2463 ซึ่งเป็นการระบาดของไข้หวัดใหญ่ที่รุนแรงที่สุด ไข้หวัดเอเชียในปี พ.ศ. 2500 ไข้หวัดใหญ่ฮ่องกงในปี พ.ศ. 2511ไข้หวัดรัสเซียในปี 2520 และไข้หวัดหมูระบาดในปี 2552