นักวิจัยแบ่งหน้าที่การเลี้ยงดูออกเป็น 4 ส่วน ได้แก่ การมีส่วนร่วมเชิงบวก (เล่น อ่านหนังสือ หรือพูดคุยกับลูก) ความรับผิดชอบ (การดูแลทางอ้อม เช่น การจัดตารางนัดหมายแพทย์) การเข้าถึง (การดูแลเด็ก แต่ไม่มีกิจกรรมการเลี้ยงดูอื่น ๆ ) และการดูแลตามปกติ (อาบน้ำ ป้อนอาหาร ใส่ผ้าอ้อม) Schoppe-Sullivan กล่าวว่าผลการวิจัยพบว่าทั้งพ่อและแม่มีส่วนร่วมอย่างมากกับลูก ๆ ของพวกเขา Schoppe-Sullivan กล่าว ตัวอย่างเช่น ในวันที่ลูกอายุได้ 9 เดือน พ่อแม่รายงานว่าลูกมีส่วนร่วมเชิงบวกมากกว่า 2.75 ชั่วโมงกับลูก แต่ผลการวิจัยพบว่ามารดาใช้เวลาในการเลี้ยงดูบุตรตามปกติมากกว่าบิดาถึงสองเท่า แม้ว่าการให้นมบุตรและการปั๊มนมจะถูกนำมาพิจารณาด้วยก็ตาม การเลี้ยงดูเด็กเล็ก บรรดาแม่ๆ ใช้เวลามากขึ้นกับกิจกรรมที่ท้าทายแต่สำคัญ เช่น ให้อาหารและอาบน้ำ Kotila กล่าว บรรดาพ่อๆ มีส่วนอย่างมากในการมีส่วนร่วมเชิงบวกและการเข้าถึง ซึ่งแม้ว่าจะสำคัญ แต่อาจไม่ต้องการการดูแลตามปกติ พวกเขามีบทบาทในการช่วยเหลือมากกว่าการเป็นผู้ดูแลหลัก แต่ในขณะที่พ่ออาจมีที่ว่างสำหรับการดูแลตามปกติมากขึ้น Schoppe-Sullivan กล่าวว่าผลลัพธ์ที่ได้ยังเป็นคำเตือนสำหรับคุณแม่เกี่ยวกับการหยุดพัก Schoppe-Sullivan กล่าวว่า เราเคยพูดกันเสมอว่าพ่อทำมากกว่า แต่บางทีแม่ควรทำน้อยกว่านี้ พวกเขาจำเป็นต้องละทิ้งการควบคุมบางอย่าง Schoppe-Sullivan กล่าว หลักฐานจากการวิจัยอื่น ๆ บ่งชี้ว่าเวลาโดยตรงของมารดากับลูก ๆ เพิ่มขึ้นจริง ๆ ตั้งแต่ทศวรรษ 1950 พ่อในปัจจุบันมีแนวโน้มที่จะดูแลลูกมากกว่าพ่อในรุ่นก่อนๆ แต่แม่ๆ ก็ทำมากกว่านั้นเช่นกัน เธอกล่าว