ภาพยนตร์เรื่องนี้กำกับและเขียนบทโดยปาทริซ เลอคอนเต้ สร้างจากนวนิยายปี 1954 เรื่อง Maigret and the Dead Girl; มันให้ความรู้สึกเหมือนเป็นละครโทรทัศน์ในคืนวันอาทิตย์ที่มีความยาวและที่ 74 Depardieu ก็มีอายุมากกว่า Maigret ปกติสองสามทศวรรษอย่างแน่นอน นอกจากนี้ เขายังเป็นคนที่ค่อนข้างสง่าและได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี เมื่อแพทย์ถามว่าเขารู้สึกเหนื่อยหรือไม่ในฉากตรวจสุขภาพในตอนต้นของหนังเรื่องนี้ ไมเกรตตอบจริงๆ ว่า: “บางครั้ง … เมื่อวิ่งไปหารถบัส” วิ่งไปหารถบัสเหรอ? ภาพยนตร์ทุกเรื่องที่มีฉากของ Depardieu วิ่งอยู่บนรถบัสจริงๆ ก็สมควรได้รับรางวัลสเปเชียลเอฟเฟกต์ทุกรางวัล จริงๆ แล้ว Depardieu พยายามจะเอาหลายๆ ฉากของเขานั่งลง

 

 

แต่เดปาร์ดิเยอนำความสามารถพิเศษตามธรรมชาติของเขาและการปรากฏตัวที่คอยจับตาดูมาสู่บทบาทนี้ และเขาสามารถดึงบรรยากาศของไมเกรต์แห่งความสนุกสนานทางโลก ความอดทนและความไม่พอใจต่อผู้คนที่มีความผิดอย่างโปร่งใสที่เขาพบเจอ การค้นพบหญิงสาวที่ถูกแทงอย่างน่ากลัวในชุดบอลกาวน์ราคาแพงบนถนนในกรุงปารีส เผยให้เห็นความสงสารของไมเกรตและความห่วงใยของพ่อต่อสิ่งที่ดูเหมือนจะเป็นเด็กสาวบ้านนอกที่ไร้เดียงสาซึ่งสวมชุดคลุมศีรษะทางเพศที่น่าขนลุก เขารับสมัครคนชั่วคราวอีกคนเพื่อปลอมตัวเป็นหญิงสาวเพื่อที่เขาจะได้เข้าไปอยู่ในใจของเธอ และนี่ก็เป็นการปิดท้ายด้วยวิธีการอันชาญฉลาดของเช็คสเปียร์ในการดักจับผู้กระทำผิด หนังเรื่องนี้ออกแนวสนุกสนานนิดหน่อย เช่น “เป็ดบด” ที่ Maigret ตกลงจะกินในฉากเดียว แต่ก็อร่อยพอสมควร